Η τραγωδία της Τσαπεκοένσε μας υπενθυμίζει ποια πράγματα είναι σημαντικά στον αθλητισμό και ποια όχι
Oι τραγωδίες της Σουπέργκα και του Μονάχου δεν φαντάζουν μόνο μακρινές, είναι κιόλας τέτοιες, αφού πολλοί από εμάς δεν είχαν καν γεννηθεί όταν συνέβησαν.
Και μπορεί η αίγλη της Τορίνο του 1949 και της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ του 1958 να είναι ασύγκριτα μεγαλύτερη από αυτή της «Σταχτοπούτας» Τσαπεκοένσε, όμως η βραζιλιάνικη ομάδα κατέχει πλέον το θλιβερό προνόμιο να είναι η πρώτη που παρακολουθήσαμε σε σχεδόν live μετάδοση το θάνατο των μελών της με έναν καταιγισμό πληροφοριών που μεταδίδονταν με κινηματογραφική σχεδόν ταχύτητα, σε μια ταινία, όμως, που δεν είχε happy end.
Με φωτογραφίες και βίντεο των αδικοχαμένων ποδοσφαιριστών, στο αεροδρόμιο πριν το ταξίδι, στο αεροπλάνο πριν από την απογείωση και με όλες τις μικρές ή μεγάλες ιστορίες που τα media πήραν, διένειμαν και μεγέθυναν σε βάρος προφανέστατα των υπόλοιπων θυμάτων της αεροπορικής τραγωδίας της Κολομβίας, που οι δικές τους ιστορίες σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει σε ανάλογες περιπτώσεις, αυτή τη φορά έμειναν στη σκιά.
Δικαιολογημένα, ωστόσο, σε μεγάλο βαθμό, καθώς ο χαμός μιας ολόκληρης (πλην τριών παικτών) ποδοσφαιρικής ομάδας δεν είναι αυτό που αναμένει κανείς να συμβεί. Δόξα, νιάτα και αποδεδειγμένα άριστη φυσική κατάσταση, τρία σε ένα, φαντάζει απίστευτο να εξαϋλώνονται από τη μια στιγμή στην άλλη τόσο ξαφνικά, τόσο βίαια, τόσο άδικα.
Ιδιαίτερα όταν λίγες μόλις ημέρες πριν οι ίδιοι άνθρωποι πανηγύριζαν την μεγαλύτερη (μέχρι την επόμενη όπως πιθανότατα ήλπιζαν) επιτυχία στην ιστορία της ομάδας τους, μια πρόκριση σε τελικό, στον δεύτερο τη τάξει ποδοσφαιρικό διασυλλογικό θεσμό της Λατινικής Αμερικής, κάτι σαν το δικό μας Εuropa League.
- O τερματοφύλακας Mάρκος Ντανίλο, με το απίστευτο χαμόγελο, που ανασύρθηκε ζωντανός από τα συντρίμμια, πρόλαβε να μιλήσει με την γυναίκα του, αλλά τελικά άφησε την τελευταία του πνοή στο νοσοκομείο,
- ο Φιλίπε Ματσάδο που τράβηξε το τελευταίο βίντεο και παροτρύνει χαμογελαστός τους συμπαίκτες του να συμμετάσχουν σ’ αυτό, πληροφορώντας μας πως «το ταξίδι για την Κολομβία ξεκινά» (δεν φανταζόταν, αλίμονο, πως ήταν άλλος ο προορισμός),
- ο 18χρονος Τιαγκίνιο που χοροπήδαγε σαν… αγριοκάτσικο από τη χαρά του λίγες μέρες πριν, όταν έμαθε πως θα γίνει μπαμπάς και τελικά δεν θα προλάβει να γνωρίσει το παιδί του που θα γεννηθεί ορφανό
Νέοι άνθρωποι, υγιείς, με όνειρα και όρεξη για ζωή, κάποιοι ήδη με οικογένειες, άλλοι με μωρά που βρίσκονταν καθ’ οδόν, έγιναν μέσα σε λίγες μόλις ώρες εξίσου γνωστοί στον κόσμο με τον Μέσι και τον Ρονάλντο, μόνο που η δική τους διασημότητα δεν θα μας θυμίζει δυστυχώς θριάμβους.
Θα είναι μια θλιβερή υπενθύμιση ότι η γιορτή από τον θάνατο μπορεί και να είναι μόλις μια… πτήση δρόμος.
Θα μας υπενθυμίζει ότι η ζωή δεν είναι δεδομένη για κανέναν, όσο ψηλά κι αν βρίσκεται, όσο υγιής και νέος κι αν είναι. Το μόνο βέβαιο πράγμα είναι ο θάνατος και η μόνη πραγματική τραγωδία στη ζωή είναι η απώλειά της.
Δεν είναι η αποτυχία, δεν είναι η ήττα, δεν είναι η κακή εμφάνιση. Ολα ξεπερνιούνται και όλα αντέχονται. Τα μόνα που δεν αντέχονται είναι η απώλεια, η απουσία και η εκκωφαντική σιωπή.
Brazilian soccer players posted these selfies just before their plane crashed. Most of the team was killed in the disaster. #Chapecoense pic.twitter.com/y8EiGyYOZ3
— AJ+ (@ajplus) November 30, 2016
